Ağu
Küllerinden Doğmak
Küllerinden doğar mı insan? Ben doğuyorum galiba.Her şey, herkes yeni sanki, eski suretlerin içinde yeni ruhlar var gibi. Sanki başka bir şehir burası, havası bile yabancı, başka bir ev burası, odaları yabancı. Ama biliyorum aslında her şey aynı, ben farklı görüyorum, dedim ya ben küllerimden doğuyorum.Eskiden ne olmuşsa artık hepsi yalan, yaralayan, acıtan koca bir yalan, yalan işte…
Nereden geldin sen, neden çıktın karşıma, ben kaçarken neden yakaladın ki beni, benim korkaklığımı neden küçük görmedin, neden bu denli haz verici ki bakışların, neden böyle sihirli ki sözlerin, neden büyüttün beni bu denli içinde, neden neden doğurdun ki beni küllerimden, söyle neden bakıyorsun öyle gözlerime ben onları senden kaçırsam bile? Sanki gözlerin bana diyor ki; “Hiç bir şey için geç değil! Ben cevapların olmaya geldim…” Benim gözlerimin cevabı artık içimdeki gizden kurtuldu bunu hissediyorum en derinliklerimde; “Tutsana beni bırakmasana, olsun yaralasana, yalandan da olsa kalsana…” Sen belki de cevabısın içimdeki soruların, ya da sorususun içimdeki cevapların.Her daim gördüğüm hayalimdeki bulutsun belki, üzerime yağan ama yağdıkça büyüyen, rahmetsin sen, rahmet işte…Anlamıyorum ki nedir ben kaçarken beni sana götüren, anlamıyorum ki gerçek misin, rüya mı, gözlerimde mi yoksa içimde mi yaşıyorsun, sen farklısın, farklı hissettiriyorsun…Zilyonlarca satır geçiyor aklımdan yazmak için sana ama sen gerçeksin bunları görebilecek kadar gerçek, belki de birazdan yüzyüze gelecek kadar gerçek.Hatta o ana 1 saat kalmış kadar gerçek, gerçek işte…
