Yarına değil, düne yaklaşır gibiyim… İçimde, daha enderinimde kıpırdayan bir şeyler var. Özlemlerim, dileklerim, daha iyisini yapamamışlıklarım büyümeye başlamış içimde.. Sanki en iyi bildiğim şiirin dizelerinde kaybolmuş gibiyim. Basit parçalardan oluşan kompleks varlıklar gibi büyümüş düşünceler aynı, bildiğim dizelerinde.

Gece, diz üstüne çökmüş ışığı bekler gibiyim, ıslak gözlerimde bebekleri büyümüş karanlığın, gece beni içine çekiyor, ben geceyi. Görünmeyeni görür gibiyim, her dakika bir yanımı alıp giden zamanı duyar, onu yakalayabileceğimi bilir gibi. Sonum varmış, onu öğrenir gibi..

Benim, çok basit, herkesin bildiği kelimelerden oluşmuş çok güzel cümlelerim var, söyleyecek insanlarım var, cesaretim yok.. Ya cümlelerim sadece bana güzelse? Evet, benim korkularım var.. (Hani bazen Samet korkmaz dersin ya)

Ağlayan bir dünyanın gülen yüzü olmak istemiyorum ya da tam tersini de.. Ben sadece yaşayan dünyanın, mutlu olan ve mutlu eden yüzü olmak istiyorum..İnsanlara mutluluk getirmek amacı güdüldüğü söylenen savaşları bitiren yüzü olmak belki de.. Belki de ben çok fazla şey istiyorum..

Kırdıklarımı bulmak, özür dilemek istiyorum, ve yapamadığım, başaramadığım herşey için kendimden, senden..

Güzel cümlelerde çiçeklerin, böceklerin bulunmadığını daha iyi anlıyorum artık, evet anne galiba ben büyüyorum.. Güzel sözler söyleyerek..